زه‌کشی شده بودند و از سه لایه تشکیل شده بودند: سنگ‌های بزرگ؛ مصالح راه‌سازی،  و لایه‌ای از سنگریزه.
جاده‌های جدیدتر که قیراندود بودند حاصل کار دو مهندس اسکاتلندی به نام‌های توماس تلفورد و جان لودون مک‌آدام است. تلفورد سیستم زیرسازی جاده را برای بهبود عملکرد زه‌کشی طراحی کرد.
توماس تلفورد (متولد سال1757) روش ساخت جاده‌ها با سنگ‌های شکسته را، به کمک تجزیه و تحلیل ضخامت سنگ‌ها،  ترافیک جاده‌، ترازبندی و شیب جاده بهبود بخشید. در نهایت طرح او روش معمول برای ساخت  جاده‌‌ها در همه جا شد.
جان لودون مک‌آدام (متولد 1756) جاده‌ها را بر طبق الگوهای متقارن و فشرده طراحی کرد تا سطح جاده‌ها با استفاده از پوشش سنگ‌های کوچک، بافت مستحکمی پیدا کند. طراحی مک‌آدام با عنوان "جاده‌های مک‌آدام" بزرگ‌ترین پیشرفت در ساخت‌و‌ساز جاده‌ها را فراهم کرد.
جاده‌های آسفالتی
امروزه ۹۵ درصد از تمام جاده‌ها و خیابان‌های هموار در ایالات متحده آمریکا، قریب به دو میلیون مایل، با آسفالت پوشیده شده است. بیشترآسفالت‌های امروزی از نفت خام تهیه می‌شوند. بعد از جداسازی و فرآوری همه‌ی ماده‌های ارزشمند شیمیایی از نفت، پسماندها تبدیل به آسفالت می‌شوند. آسفالت مصنوعی از ترکیب هیدروژن و کربن با نسبت جزئی از نیتروژن، گوگرد و اکسیژن ساخته شده است. آسفالت‌های طبیعی حاوی رسوب‌های معدنی نیز هستند.
اولین کاربرد آسفالت‌ برای راه‌سازی در سال 1824 رخ داده است، زمانی که بلوک های آسفالت‌ در شانزه‌لیزه پاریس، قرار داده شد. راه‌های آسفالتی جدید حاصل کار مهاجر بلژیکی، ادوارددو اسمت، در دانشگاه کلمبیا در شهر نیویورک بود.
درسال 1872، دواسمت آسفالت جدیدی که به‌خوبی دانه‌بندی شده بود را با حداکثرچگالی طراحی کرد. این آسفالت اولین بار به سال ۱۸۷۲ در Battery Park در خیابان پنجم  شهر نیویورک، و به سال 1877در خیابان  پنسیلوانیا، در شهر واشنگتن دی‌سی به کار برده شد.